एक घर आपलंसं आणि एक सवयीचं असतं,

एक करणारं लहान आणि एक मोठं म्हणणारं असतं…

एक खिदळवतं आणि दुसरं संयमाचं असतं,

एक मायेनं भरलेलं आणि दुसरं भरवायचं असतं…

एकीकडे शांत वाटतं दुसरीकडे हक्काचं,

एकीकडे वेंधळेपण दुसरीकडे जबाबदारीचं…

एकीकडे साचलेल्या आठवणी असतात,

दुसरीकडे आठवणीच पाणी साचवतात..

पहिलं चांगलं दुसरं वाईट

म्हणून पहिलीकडे राहता येत नाही,

पहिलं आपलं दहादा म्हटलं

तरी दुसरं सोडून जाता येत नाही…

अडकलोय मध्ये आसऱ्यासाठी

असंही येत नाही मोकळ्यानं म्हणता,

एकाच्या नावानं दुसऱ्याच्या जागी

तसंही येत नाही मोकळ्यानं कण्हता…

म्हटलं तर डोक्यावर असतात दोन छपरं,

म्हटलं तर वाटतं दोन्हीकडे उपरं…

तरीही म्हणायचं पहिल्या ठिकाणी,

आता ते दुसरं आपलंसं झालंय..

सांगायचं दुसरीकडे, काय करणार?

पहिल्याच्या सवयीचं पाणी मुरलंय!